Hoe overleeft de honingbij onze beschaving?

De afgelopen jaren waren er vaak berichten in de pers over de dramatische sterfte of verdwijning van bijenvolken (Benjamin & McCallum, 2009), zowel in Nederland als elders in Europa en ook in de Verenigde Staten. Dit artikel gaat in op de achteruitgang en problemen van de honingbij, tipt ook de andere bestuivende insecten aan en geeft een overzicht van de belangrijkste oorzaken van bijensterfte en achteruitgang van bestuivers

Resistentie van varroamijten tegen Apistan al op veel plaatsen in Nederland

Imkers uit alle delen van het land (behalve de noordelijke provincies) leverden darrenraat voor het uitvoeren van een test op het voorkomen van resistentie van de varroamijt (Varroa destructor) tegen fluvalinaat (Apistan). De resultaten in een overzichtskaart; resistentie blijkt al op heel veel plaatsen in Nederland aanwezig. Er zal overgeschakeld moeten worden op een andere bestrijdingsmethode (mierenzuur; Thymovar

Weerstand van honingbijenvolken

Bijen@WUR organiseerde het vierde symposium op 14 maart 2015, over de gezondheid van bijen, onder het thema ‘Weerstand van bijenvolken', met gastsprekers uit binnen- en buitenland

De broedziekten van honingbijen, herkenning en bestrijding

In het broed van honingbijen komt een aantal broedziekten voor. Deze brochure beschrijft deze ziekten en hoe ze (preventief) bestreden moeten worden. De belangrijkste twee ziekten, Amerikaans Vuilbroed en Europees Vuilbroed krijgen bijzondere aandach

Nieuws van PPO Bijen

Over bestrijding van de varroamijt (Varroa destructor) in het voorjaar: (1) bij een niet te zware aantasting toepassen van de darrenraatmethode, (2) bij een zware besmetting afzien van de winning van voorjaarshoning en toepassen van de darrenraatmethode, of mierenzuur, of Thymovar, onder het motto 'redden wat er te redden valt'. Verder enige info over vruchtdunning bij fruit door spuiten van ammoniumthiosulfaat (ATS) tijdens de bloei, en de gevolgen voor honingbije

Neonicotinoids in bees: a review on concentrations, side-effects and risk assessment.

Neonicotinoid insecticides are successfully applied to control pests in a variety of agricultural crops; however, they may not only affect pest insects but also non-target organisms such as pollinators. This review summarizes, for the first time, 15 years of research on the hazards of neonicotinoids to bees including honey bees, bumble bees and solitary bees. The focus of the paper is on three different key aspects determining the risks of neonicotinoid field concentrations for bee populations: (1) the environmental neonicotinoid residue levels in plants, bees and bee products in relation to pesticide application, (2) the reported side-effects with special attention for sublethal effects, and (3) the usefulness for the evaluation of neonicotinoids of an already existing risk assessment scheme for systemic compounds. Although environmental residue levels of neonicotinoids were found to be lower than acute/chronic toxicity levels, there is still a lack of reliable data as most analyses were conducted near the detection limit and for only few crops. Many laboratory studies described lethal and sublethal effects of neonicotinoids on the foraging behavior, and learning and memory abilities of bees, while no effects were observed in field studies at field-realistic dosages. The proposed risk assessment scheme for systemic compounds was shown to be applicable to assess the risk for side-effects of neonicotinoids as it considers the effect on different life stages and different levels of biological organization (organism versus colony). Future research studies should be conducted with field-realistic concentrations, relevant exposure and evaluation durations. Molecular markers may be used to improve risk assessment by a better understanding of the mode of action (interaction with receptors) of neonicotinoids in bees leading to the identification of environmentally safer compounds

Host-Parasite Co-Evolution in Real-Time: Changes in Honey Bee Resistance Mechanisms and Mite Reproductive Strategies.

Co-evolution is a major driving force shaping the outcome of host-parasite interactions over time. After host shifts, the lack of co-evolution can have a drastic impact on novel host populations. Nevertheless, it is known that Western honey bee (Apismellifera) populations can cope with host-shifted ectoparasitic mites (Varroa destructor) by means of natural selection. However, adaptive phenotypic traits of the parasites and temporal variations in host resistance behavior are poorly understood. Here, we show that mites made adaptive shifts in reproductive strategy when associated with resistant hosts and that host resistance traits can change over time. In a fully-crossed field experiment, worker brood cells of local adapted and non-adapted (control) A.mellifera host colonies were infested with mites originating from both types of host colonies. Then, mite reproduction as well as recapping of cells and removal of infested brood (i.e., Varroa Sensitive Hygiene, VSH) by host workers were investigated and compared to data from the same groups of host colonies three years earlier. The data suggest adaptive shifts in mite reproductive strategies, because mites from adapted hosts have higher probabilities of reproduction, but lower fecundity, when infesting their associated hosts than mites in treated colonies. The results confirm that adapted hosts can reduce mite reproductive success. However, neither recapping of cells nor VSH were significantly expressed, even though the latter was significantly expressed in this adapted population three years earlier. This suggests temporal variation in the expression of adaptive host traits. It also appears as if mechanisms not investigated here were responsible for the reduced mite reproduction in the adapted hosts. In conclusion, a holistic view including mite adaptations and studies of the same parasite/host populations over time appears overdue to finally understand the mechanisms enabling survival of V.destructor-infested honey bee host colonies

Wie beslist, de natuur, de imker of beide? : Selectie bij bijen

Selecteren is hetzelfde als kiezen. Sinds bijen worden gehouden hebben imkers gekozen welke volken ze aanhouden en welke niet. Er werd altijd al gekozen en daarmee de volgende generatie koninginnen, darrenmoeders en darren bepaald. Elke imker had zijn eigen wisselende voorkeuren voor eigenschappen en ras. Toch had de natuur ook inbreng: zwermen vertrokken en zwermen kwamen